Kiedy byłam jeszcze dzieckiem, mój dziadek, reprezentant jakby nie patrzeć pokolenia które doświadczyło wojny, zwykł jadać rzodkiewki z kawałkami zielonych łodyżek. Nie tylko uważał, że są zjadliwe, ale także unikał marnowania jedzenia. Wtedy wydawało mi się to zbyt daleko idącym ekstremizmem, teraz jednak wiem, że dziadek intuicyjnie wiedział co robi. Ja poszłam o krok dalej i uznałam, że jak szaleć to szaleć i postanowiłam wykorzystać nie tylko rzodkiewki i łodyżki, ale i całe liście. Wyszła z tego bardzo charakterna i zadziorna zupa, która jest miłą odmianą od innych, dużo bardziej delikatnych w smaku, zielonych zup. Liście rzodkiewki już pokochałam, więc oczekujcie w najbliższym czasie dalszych moich z nimi poczynań, bo chodzą mi po głowie harce przeróżne ;-)
When I was younger eating radish leaves was a little bit of a culinary extremism for me, but now I understand that I could be very wrong (as with many other issues). These days a lot ot food is wasted, while in the same time in developing countries and areas where military conflicts are involved, malnourishment and starvation cause lots of harm. That is why the food that we eat and that we have access to, should be treated with respect and used up to the fullest. My grandparents that experienced the second world war knew exactly what it means to respect the food. The young generation, on the other hand, that had the great chance not to experience any sort of military conflict, seems to be far more careless when it comes to food. Lots of food is wasted, while some of it could be in fact used or reused. Radish leaves are the best example. Most of the time they are discarded as unuseful, while a lot of delicious things can be prepared from them, like the soup that I'm serving today and other delicacies that I'm gonna show you in the coming weeks.
